16 oktober

Eenmaal in Nigeria veranderd het landschap, maar helaas niet de weg. Deze was enorm slecht. Ik ben gestopt met het turfen van politieposten en checkpoints. Verschrikkelijk, soms mag je door, maar soms vragen ze wat heb je voor mij? Een paar keer is niet erg, maar op een gegeven moment gaat het irriteren. Soms zitten er op een afstand van een paar km wel een paar posten. Iedere keer weer afremmen, lachen en door, daarnaast is de weg heel slecht, vol met grote kuilen en potholes, of diepe geulen en veel blubber. 

Op een gegeven moment moesten we tol betalen voor de brug. Even later bleek er helemaal geen weg en moesten we van de weg af, het talud af. We kwamen in de blubber, moesten de rivier door en naar boven zie foto, de brug ligt zonder weg over de rivier. 3 auto’s hadden lekke banden, 1 auto geen stuurbekrachtiging meer, en van 1 auto brak gewoon een onderdeel af (die werd ter plekke door de organisatie gelast) en de weg werd nog slechter. Om een uur of 6 kwamen we bij een dorpje. De organisatie besloot om te stoppen en een kamp te maken. 1 auto was echter al doorgereden voorop naar het hotel. Die werd teruggeroepen. Hij zei dat de weg goed was. Prompt gingen een stuk of 10 auto’s er achteraan. Wij besloten ook door te rijden. Dat pakte anders uit. De weg was helemaal niet goed, zo’n slechte en moeilijke weg hadden we nog niet gehad. En het was veel verder dan we dachten. Op een gegeven moment, midden op een stuk met heel veel stenen en gaten hield de koppeling het voor gezien. We konden niet meer voor en achteruit. Het was inmiddels als flink donker. Eenmaal eruit gelierd en op een vlakker stuk, bleek dat de auto in 1 versnelling gestart kon worden. We hebben het een stukje geprobeerd, maar het was nog 2 uur op die slechte weg naar het hotel. Besloten om de auto te parkeren en de tent op te zetten. Sta je daar in Nigeria, midden in de nacht, pikdonker, geen geld want er zijn hier nauwelijks ATMs . Uiteindelijk val je moe toch in slaap want was een heftig dagje geweest.