17 oktober

Je slaapt toch onrustig en bij zonsopgang wordt je al wakker. We hebben voor een paar dagen proviand mee en voldoende water. Dus dat is fijn. Om een uur of 9 kwam er al hulp van de organisatie. Het lukte om te rijden, maar stoppen is motor uitzetten. Dan in een versnelling zetten en proberen te starten. Dat lukte. Dus weer op pad. Pfff dat is verschrikkelijk. Op een gegeven moment lukte het zelfs om te dubbel klutsen. Maar eigenlijk een groot drama. Starten in z’n vier of in z’n 6 met lowgear , niet hard kunnen rijden en bij iedere politie post motor uit om te stoppen. De agent werden dan boos omdat Roy niet op hun commando kon stilstaan. Ook auto’s voor je die stoppen, hup motor uit. Dus we gingen ons zorgen maken over de startmotor, want als die stuk gaat, zijn we nog verder van huis. 
Op een gegeven moment komen we meer deelnemers tegen en rijden we weer samen verder. Dat is toch fijner. Roy werd de meest asociale rijden van de groep genoemd om de manier waarop hij door de politie posten reed. Alles om niet te hoeven stoppen. (…)

Verderop was een relletje en we mochten van de politie niet verder. Er was echter geen alternatieve route als gevolg van de overstromingen.  Na wat wachten, duurde gelukkig niet lang, konden we door. Er was  een auto van de organisatie bij en hij instrueerde ons: bepaalde afstand houden, blijven rijden en niet stoppen. Maar er was eigenlijk helemaal niets meer aan de hand. De mensen zaten weer achter hun kraampjes en de kinderen waren aan het spelen. Door de slechte weg en onze ‘snelle’ auto haalden we opnieuw het beoogde hotel niet, mede omdat we berichten kregen dat de weg de laatste 55 km van de nog 100 km te gaan, overstroomd was . En Inmiddels was het al half 10 s avonds. Met de kleine groep is er een hotel geregeld. Er was alleen geen eten en geen ontbijt, maar waren blij dat we konden stoppen en het was nog lang gezellig…