Vrijdag 10 november

Gisteren afscheid genomen van Paul en vandaag zouden we met onze eigen auto door Etosha National Park rijden. Het grootste natuurpark van Namibië. Vorig jaar waren we hier met een gids. Die wist precies wanneer de olifanten bij een bepaalde waterplas zouden zijn. Echt geweldig maar nu waren we op onszelf aangewezen. Een immens groot park van west naar oost te doorkruisen. Vroeg op en heerlijk rond speurend naar prachtige dieren en vogels.  Er lag een leeuw gewoon naast de weg te slapen.
We namen er alle tijd voor. Roy had er speciaal een nieuwe camera voor gekocht en heeft schitterende foto’s gemaakt. Daar blijven mijn kiekjes met de iPhone maar achter. Die zien jullie later nog wel een keer 
Helaas kwamen we erachter dat de genoemde 125 km in het roadbook 3x verder was! Dus na de lunch besloten we alleen nog maar verder te rijden en niet overal te stoppen. 
Helaas toch stoppen voor een mooi plaatje, slaat de motor af. Weer problemen met de koppeling 😣 als vorig jaar. We schrokken ons rot. Dus weer starten in z’n 2 dubbelclutchen om te schakelen en motor uit om te stoppen. Midden in het park met wilde dieren🙈 anderhalf uur verder was er een receptie. De ranger gaf aan dat we niet verder mochten rijden. Je moet nl voor zonsondergang het park uit zijn en we hadden nog een flink eind voor de boeg. En in het park is een speedlimit van 60 km/u.
Er kwamen een hoop emoties helaas terug en dus huilen 😢. Roy kreeg contact met de organisatie ( bij de receptie was internet) en zei gaven aan om het park wel uit te rijden en naar de dichtstbijzijnde plaats te rijden (120km). Als we vast zouden komen te zitten konden we de noodknop op de spot gebruiken en zouden zij zorgen dat we uit het park gehaald worden. Roy heeft hemel en aarde bewogen om mij weer in de auto te krijgen.
Afijn je bent samen en ga je toch verder en dus uiteindelijk blij dat we door de poort van de uitgang reden. Toe door naar de stad. Maar ja. Daar begon het probleem weer bij het eerste stoplicht. Niet kunnen stoppen. Ook hadden we geen bereik en de organisatie had contact met een garage bedrijf die op ons zou wachten. Het adres van de garage zouden ze appen. Maar je hebt geen bereik dus hoe?
Roy reed door rood direct linksaf (remember in Namibië wordt links gereden) en op de hoek een groot benzinestation. Geen wifi echter. Dan maar vragen. Een supervriendelijke man was bereid zijn personal hotspot aan te zetten en ja daar kwam het adres van de garage binnen. Natuurlijk helemaal aan de andere kant van de stad. Bood de man ons ook nog een sleep aan naar de garage. Eenmaal daar in een afgelegen industriegebied was er niemand meer. Belde de man met de eigenaar van het garagebedrijf en die zou er weer aankomen. Uiteindelijk de auto een gigantische loods ingesleept met allerhande overland auto’s en bijzondere auto en voertuigen. Ze zouden zaterdag ochtend om half 6 met de auto beginnen. We mochten niet bellen, de garage zal ons bellen. Inmiddels was er een hotel geregeld maar deze plaats heeft geen taxi’s. Nadat we wat bagage uit de auto hadden gehaald bracht die vriendelijke man ons weer helemaal terug. Het hotel was naast de benzinepomp waar ik m had aangesproken. Na uitgebreide bedankjes en 2 flessen rode wijn, om toch maar iets te geven, afscheid genomen. Ingecheckt in het hotel en moe en van streek naar bed . Morgen weer een dag. Maar oh oh het voelt niet goed .