Donderdag 23 t/m zondag 26 november

Bij vertrek startte auto niet, dat begint goed als we nog 5 dagen in de duinen willen rijden. 

Even aan de kabel van een andere auto en hij startte direct. Blijkbaar had de garage waar de auto was gerepareerd de accu eraf gehaald, toen ze wilden lassen. En zo gingen we met een kapotte accu de duinen in….

We moesten zo’n 190 liter tanken om voldoende te hebben voor de komende dagen en na het voltanken vertrokken richting duinen. 

We reden langzaam door een prachtig gebied richting een glooiend landschap, wat steeds zanderiger werd. 

Daar kregen we onze eerst rij-Instructie van Paul. Ik vond het toch wel heel spannend.

Het is onmogelijk om alles wat er gebeurde op te schrijven, maar ik zal een impressie geven van deze dagen. De foto’s zeggen ook heel veel.

Allereerst iets over de organisatie. 

Het team van Paul dat ons begeleidde bestond uit 5 personen en 3 auto’s, helemaal volgestouwd met spullen. Paul reed voor (samen met de kok) en achteraan 2 volgauto’s). Ontbijt was om half 7 ‘s morgens er stond een grote tafel klaar met iedere dag een andere bereiding met eieren en yoghurt en muesli en vers fruit. In de middag werd er op een mooie locatie gestopt, werden er tenten opgezet en een bbq met salades of wraps gemaakt en ‘s avonds op een geweldige beschutte locatie werd er een heel tentenkamp opgezet en maakten ze een 3 gangen bbq-diner. verderop werd een wc tent opgezet (bij vertrek ging de inhoud in de fik en werd deze begraven). Bij het aansteken van het vuur voor de avond bbq werden er 2 grote jerrycans bij het vuur gezet en zo hadden we ‘s avonds een heerlijke warme douche om al het zand af the spoelen. De derde nacht hebben we het kamp op het strand opgebouwd . Ik realiseerde mij dat ik nog nooit zo op het strand had geslapen . Met de harde golven was het wel heel bijzonder. Alleen werd het ‘s nachts wel koud en was de volgende ochtend alles vochtig.

Rond de kampen kwamen ‘s avonds nieuwsgierige jakhalzen kijken en kwamen brutaal dichtbij. Schoenen en slippers en autos dicht want ze stalen van alles.

Iedere ochtend werd alles weer ingepakt en kon je niet meer zien dat er 15 man de nacht daar had doorgebracht.

We vertrokken ‘s morgens om een uur of half 8 en arriveerden s avonds meestal pas rond een uur of 7 op de plek voor de nacht. Het werden lange, zware en zeer hete dagen.

De duinen

Bij duinen had ik een beeld van onze duinen langs de kust. Mooie lang gestrekte duinenrijen parallel lopend aan onze kust. En van wat fotos van duinen in Namibië en ons bezoek aan de sossusvlei vorig jaar. 

Maar dit duingebied is 350 km x 160 km groot en heet het Namib Naukluft National Park en is in oppervlakte groter dan Nederland. Het bestaat uit duinen van wel 300m! Hoog en uit diverse soorten duinen. Het duingebied zoals wij kennen noemen ze laterale duinen en daar moesten we door op de laatste dag (relatief gezien makkelijk terrein). De duinen die we de eerste dagen reden waren heel anders, niet netjes in rijen maar grillig en dwars. Ook veranderen deze duinen, als je vorige week een route had gereden, dan was dat de volgende week al niet meer mogelijk. De duinen ‘wandelen’ noemen ze dat. Dit gebied wordt extreem beschermd; er worden per jaar maar 12 vergunningen afgeven om met een groep door heen te reizen.  Ik voelde mij zeer bevoorrecht. Omdat veiligheid voorop staat, staat er zelfs een helicopter paraat, in geval dat…

Dat ‘wandelen’ van die duinen gaat echt heel extreem. De 3e dag ging de auto van Paul kapot. Er werd besloten om deze achter te laten. Alle bagage moest nu herverdeeld worden onder de overige auto’s. 

Omdat wij steeds startproblemen hadden werd nog snel de accu uit de auto die achterbleef gehaald en in onze auto geplaatst . Hoe fijn is het als je auto gewoon start. Zeker als je in een helling van 35 graden op een slipface (uitleg verderop)naar beneden staat… 

Je moet je voorstellen dat we maandag om een uur of 3 afscheid namen van Paul en zijn team en Paul met Michelle (zij was inmiddels aangekomen bij een ontmoetingsplaats buiten het duingebied met reserveonderdelen) samen onmiddellijk terug de duinen inreden om de achtergelaten auto te repareren en uit het gebied te rijden! Als je namelijk langer wacht is de auto ofwel helemaal onder het zand verdwenen of minimaal omgegaan door dat ‘wandelen’.

Het rijden zelf 

Tja dat was zeker de eerste dagen heel erg spannend en moeilijk. Het timen, op het juiste moment schakelen, de temperatuur van de banden, de hoeveelheid bar in je banden en zoeken naar het juiste ‘momentum’ zoals Paul constant door de radio roept, best heel erg moeilijk. Iedereen reed een automaat en roy moest steeds schakelen, wel in low gear maar lastig genoeg. Veel de duinen die je oprijdt hebben aan de andere kant een uitholling (slipface). Maar je weet dat niet van te voren. Daarom moet altijd beginnen met de neus van je auto naar beneden, dan goed nadenken welke versnelling je nodig hebt en dan. omhoog. Maar je mag niet stoppen voordat je voorbij de top bent, je auto kantelt  dan naar beneden, gas los en je staat direct stil.  Dat is in het begin echt doodeng. Dus als je voor de top stopt (en dat gebeurt iedereen 100 x per dag) dan moet je precies in het spoor net zo ver terug,bij voorkeur daar waar  je punt van de auto weer naar benden staat (1x moesten we wel een km terug!) als je wel de top bereikt maar nog te langzaam gaat of te vroeg stopt, dan hang je op de top en is er soms wel 75 cm niets onder je wielen, en dan zit je met je bodemplaat vast. De jongens van Pauls team kwamen super snel naar je toe en begonnen met man en macht je auto uit te graven. Ook andere leden van de groep kwamen helpen graven. Eenmaal los weer proberen. Soms kom je er zelf uit maar net zo vaak wordt je er uit getrokken.

Eenmaal op een slipface ga je steil naar beneden. Je wielen moeten recht staan bij het naar beneden gaan. Pas de derde dag vond ik het leuk worden en kon ik er van genieten, want wat is het hier mooi. 

 De tweede dag kwamen we aan het strand en reden we een stuk langs de zee, maar door al het oponthoud schoten we niet genoeg op en konden we maar 26 km afleggen op 1 dag, dan moest de ene auto er weer uit gelierd worden, dan weer de andere of 3 autos tegelijkertijd en moest je lang wachten. Het schoot niet op en in de hitte wachten. Pfff. Door al het oponthoud was het ook inmiddels vloed geworden dus werden we gedwongen weer door de duinen te rijden ipv langs het strand (met zeehondjes).

Deel van de duinen bestaat ook uit ancient lagunes, bergen van graniet, lei en kwarts en blijkbaar met veel diamanten. Daar vertelde Paul mooie verhalen over. Alleen als je er een vindt dan moet je hem registeren. Het illegaal hebben van diamanten, daar staat levenslange gevangenisstraf op in Namibië.

Route 

Er was dus geen weg, langzaam kruip je door de duinen, je weg vindend. Met wisselende omstandigheden. Volgens Paul was het dit keer behoorlijk moeilijk, te zacht zand, te veel wind soms. Tja wat moet ik daarvan denken..

Vanaf Luderitz kronkelen ons zelf een weg via Saddle Hill , Mercury island (met flamingo’s, pinguïns), langs de resten van United trader (een geëxplodeerd schip vol met munitie), devil’s workshop (3e dag, drama, wat moeilijk!) richting de sosusvlei. Ondanks de prachtige sterrenhemel ook de 26ste baal je dat je niet op verjaardag van laurien kon zijn, we misten haar enorm op dat moment.