Maandag 27 november

Donderdag dacht ik nog, ik heb er nu al genoeg van, dit hoeft niet van mij. En vrijdagavond  dacht ik we zijn op de helft..

Maar ineens is het maandag en rijden we over schitterende vlaktes naar de laterale duinen. Maar in plaats van tussen de duinen door in de dalen te rijden, reden we loodrecht van de kust af naar het oosten. Dus duin op en af, dan een lang dal oversteken met vreselijk veel zandheuvels, keihard en een drama voor je banden, omdat je die heel makkelijk kunt stuk rijden. Eindeloze vlaktes tussen de duinen, dan weer er overheen en dat duurde uren.  

Na 4,5 u rijden na al die dagen kwamen we eindelijk  op een bestaand pad. Heel hobbelig, een karrenspoor is er niets bij. Maar met wat gas erop konden we nu weer  even doorrijden. We reden door prachtige valleien en bergen aan weerszijden. Ik heb zelden zo’n mooi landschap gezien .

Bij een waterplaats voor dieren was de tank los van de leiding. Al het water liep het zand in. Met drie grote tossen en een lier is de  watertank weer op zijn plaats getrokken en de aansluiting gerepareerd. De dieren stonden op korte afstand te kijken. 

4 km voor het einde kwamen Cees en Vera zonder benzine staan. blijkbaar kun je een automaat toch slepen, dus na een sleep van Gerard kwamen we bij het hek om dit prachtige gebied te verlaten. En daar stond speedy. Mijn reddende engel waarmee we samen met Michelle uit de hell van Nigeria waren gereden vorig jaar). speedy stond met grote jerrycans met diesel en benzine op iedereen te wachten. Wij hadden nog genoeg om naar het tankstation, 70 km verderop te rijden.

Bij het tankstation afscheid genomen en Paul ging terug de duinen in om zijn auto op te halen en speedy reed de crew terug naar Walvisbaai . Wij moesten nog een kleine 200 km en kwamen in een mountain lodge aan. Prachtig uitzicht over de bergen, leuke kamer met zwembad! En een douche… alles zit onder het zand.

Wat een avontuur, een hoogtepunt en een droom dit maken weinig mensen mee. Ik heb bewondering voor roy, hoe behendig hij met die auto is. Deze dagen vallen onder de categorie extreem autorijden. En we zijn allemaal weer heel veilig in de ‘bewoonde wereld’ terug gekeerd. Alleen zit er hier en daar wat ducktape op de auto, om de boel bij elkaar te houden.

Laurien bellen, Maes zien (hij riep meteen OPA, OMA)en vannacht gedroomd van Pauls stem, dat ‘Take your momentum, guys’ blijft maar rondzingen…