Zaterdag 18 november 2023

Op papier leek het een leuke afstand 3 etappes van respectievelijk 160, 170 en 140 km. De auto van Paul en Liesbeth was nog steeds niet klaar en zij zou zullen zich via een andere route maandag weer bij ons voegen. Het vroege ritme zit erin, dus vroeg op pad. Na ongeveer 100 km ging het asfalt over in een onverharde weg van zand en afwisselend gruis/grind. Wel mooi landschap maar we zagen verder geen dieren en zelfs erg weinig vogels. Na de eerste etappe kwamen we bij de poort van het Kgalagadi Transfrontier Park. Dit Park is een groot natuurreservaat en beschermd gebied in zuidelijk Afrika. Het park strekt zich uit over de grens tussen Zuid-Afrika en Botswana en is het grootste nationale park van het land, dat meer dan 3,6 miljoen hectare beslaat! (Bijna net zo groot als Nederland!) Rode zandduinen en droge rivierbeddingen, mooie vergezichten, werkelijk prachtige natuur. De tweede etappe ging van oost naar west door het park. We genoten, maar nog steeds geen beest te bekennen. Ook schoot de weg niet echt op. Om half 5!  kwamen we bij de benzinepomp (met een camping met lodges ) voor de laatste etappe. Gemiddelde snelheid zo’n 30 km per uur. Dat zou betekenen nog 4,5 u voor de laatste etappe en het hotel. Pfff en we willen niet in het donker rijden. Terwijl er getankt werd gingen de wij naar de receptie van de lodges. Misschien konden we hier overnachten. Helaas alles bezet en of we een permit wilden invullen, want we waren inmiddels in Z-Afrika en zonder die permit mochten we niet verder rijden , huh? Als we de receptie niet waren binnen gegaan hadden we gewoon doorgereden. Een deel van de groep vond het allemaal te lang duren , we kregen haast, er werd gezegd dat om half 8 de poort dicht zou gaan en dan kwamen we niet meer bij de lodges van het hotel. Formulieren moesten toch ingevuld worden en ze gingen bellen naar het hotel of we nog mochten komen. Nog langer wachten, sommige van ons werden nu heel ongeduldig en wilden weg. Uiteindelijk kregen we toestemming om via een andere (snellere) weg te gaan met nog steeds zand en gravelweg met heel veel heuvels en bochten. Gas geven dus ( je mocht eigenlijk maar 50 km p/u in het park, maar er was echt niemand. ) De laatste etappe hebben heel snel gereden en we kwamen al om 18:45u aan op plaats van bestemming. Het eerste wat ze vroegen was de permit. Pff toch maar goed dat we daarop gewacht hadden. 

Hoe dichter we bij de lodges kwamen, des te meer dieren er nu kwamen. Veel leuker rijden. En ineens…

Ik dacht wat loopt daar nu? En toen zag ik het : een jachtluipaard!!! Superfoto’s gemaakt. Zo bijzonder , we waren heel blij. En de groep? Die had m niet gezien. 

Eenmaal bij de lodges een spoedbericht van Paul. Snel wifi gekocht om contact te leggen en hij had slecht nieuws. 

Vandaag had hij onze auto opgehaald in Botswana en was onderweg naar walvisbaai met onze auto. Wordt hij onderweg staande gehouden door een roadblock. Hij moest het Carnet laten zien, het blijkt dat die altijd in de auto moet blijven. Maar vorige week heb ik in de haast om wat spullen uit de auto te halen de hele map met alle papieren meegenomen. Lang verhaal kort: de auto is in beslag genomen! 😱 we hebben nu kopieën van het carnet naar Paul gestuurd en hij gaat maandag proberen om met deze kopieën de auto terug te krijgen. Zo niet, dan moeten wij helemaal naar Walvisbaai om het origineel te laten zien (1000 km).

Heel erg balen.

Geluk bij een ongeluk de lodges zijn fantastisch. Onze lodge ligt met groot balkon als apart huis met alles erop en eraan aan de droge rivierbedding. De beesten lopen voor ons terras langs,. Ook een drinkplaats is verlicht en ik zit nu met een verrekijker naar 5 oryxen te kijken hoe ze drinken bij een heldere nacht met heel veel sterren. Morgen slapen we hier gelukkig nog een nacht.