30 oktober

Helaas zat er voor ons geen rustdag in vandaag. We hebben Dakar jammer genoeg niet kunnen bekijken. Vandaag gaan we Senegal alweer verlaten en Mauritanië inrijden. Wat een prachtige natuur onderweg. Het begon helaas met wat mist zodat we van Lac Rouge niets gezien hebben, op wat apen na. De weg vervolgde in een mooi glooiend duinlandschap en wat dorpjes met veel paarden- en ezelkarren. Op de vele drempels in de weg stonden kinderen te bedelen, maar de hutjes waren hier vervangen door stenen huisjes met een muur en een binnenplaats met zand. Onderweg kwamen we langs het vissersdorp Saint-Louis (voormalige hoofdstad van Senegal). In de riviermond werden de paarden, de schapen en de scooters gewassen. En lagen er tal van fel geschilderde vissersbootjes. Na het dorp zouden we naar de grens rijden. De weg ernaar toe werd steeds smaller. De begroeiing was zo dicht dat de takken tegen het voorruit knalden en er later hele struiken tussen de imperiaal en de auto vastzaten. Na de struiken ging de weg over in een hobbelig smal dijkje met water aan beide zijden. Toen een betonnen bruggetje met een groot gat. Roy is uitgestapt en is even de weg gaan verkennen. Onmogelijk om verder te gaan. Achteruit terug dus en nieuwe weg zoeken. 

Vervolgens kwamen we bij de grens aan naar Mauritanië. Het geijkte verhaal inmiddels, maar het ging heel vlot. Wat wel apart was dat we samen mee een kantoor in moesten in een gebouwtje, dat vervolgens op slot ging. Nadat aan alle procedures was voldaan, kwam een andere beambte het gebouwtje weer openen.

Na de grens reden we door een  natuurgebied. Dat was prachtig: ontzettend veel (water-)vogels. We keken onze ogen uit.  Zoveel soorten reigers, roerdompen, pelikanen, fel groen gekleurde vogels en ook nog een paar hele grote zwijnen. 
Eenmaal in Mauritanië verandert er veel, we komen westerse toeristen tegen, overlanders met net zo’n auto als wij. Fietsers, helemaal bepakt en bezakt. Maar ook de oudste en gammelste Mercedessen die je maar kunt bedenken. Oudere bakken heb ik nog nooit gezien. 

En dan rijdt je ineens in een heel andere type land: Arabisch, mannen gekleed in grote gewaden en tulbanden en soms zijn ook hele gezichten bedekt. De stadsaanduidingen zijn in het Arabisch en de negroïde bevolking zie je hier nauwelijks. En dan loopt er ook nog een dromedaris langs de weg loopt. Heel leuk. De temperatuur loopt op naar 39C buiten en de huisjes zien er hier weer heel anders uit: tenten met puntdaken en vierkante gebouwtjes. Maar de dorpjes zijn heel leeg en lijken bijna verlaten. Als je goed kijkt zie je iedereen binnen zitten/liggen. Het is buiten ook veel te warm. Koeien en ezels steken constant de weg over. Naast de weg liggen veel dode aangereden ezels 😢. Het wordt langzamerhand steeds kaler, steeds minder begroeiing en steeds meer zand. Ons hotel ligt aan de oceaan maar echt romantisch is het hier niet. Alcohol is absoluut verboden in Mauritanië dus zonder een biertje en wijntje (..) is Roy Max Verstappen gaan kijken en ik was achter met dit reisblog.