24 oktober, grens Ivoorkust

Het doel was om naar Ivoorkust te rijden (Abidjan). Eerst zo’n 150 km door Ghana en dan nog 180 km door Ivoorkust. Het begon goed, we werden staande gehouden door een roadblock. Een Toyota, die al een tijdje achter ons reed, bleek politie te zijn. Ze vonden dat Roy te gevaarlijk reed.  Hij wilde ons wel uitleggen dat ze in Ghana veel voorzichtiger waren en dat we ons aan de regels (..) moesten houden. Na excuses mochten we verder. Vervolgens was de keuze een kortere weg door het oerwoud of sneller via de N1. We kozen het eerste. Werkelijk een schitterende weg   . Eenmaal op de normale route werden we weer aangehouden. We waren gelasered.  De agent wilde Roy’s internationale rijbewijs en ging schrijven. Helaas hadden we al ons ghanese geld gebruikt om te tanken, dus we hadden geen geld meer. Krijgen we na verloop van tijd een bon, met een dagvaarding. We moesten ons over 3 dagen bij de rechtbank melden. Daar zouden we het rijbewijs terug krijgen. Paniek. We zouden met de hele groep tegelijkertijd de grens overgaan. Hoe moest dat nu? Peter kwam langs. Hij kon ons wat geld lenen. Roy terug naar de agent, gaf hem 100 (waarde €7,50). Pff gelukkig rijbewijs terug en bon vernietigd. Konden we snel door naar de groep. Er waren meerdere die het was overkomen. Sommige zijn gewoon doorgereden en gokken dat ze het internationale rijbewijs niet meer nodig hebben. Om een uur of 11 bij de grens. Stempel wachten, stempel wachten, we kregen er routine in. Dan mag je Ghana uit. Brug op om de grensrivier over te steken naar Ivoorkust. Hek was dicht.  Wachten. De organisatie was het aan het regelen, wachten, in slaap vallen in de auto. Het was niet alleen 33 gr C. maar ook een hele hoge luchtvochtigheid. Het wordt steeds later. Grens zou om 17:00 u dichtgaan. Voor ons bleef hij open. Nog later. Alle paspoorten moesten gekopieerd worden en met een enkele 3G verbinding naar het ministerie in Abidjan gestuurd worden. Dat ging traag. Ivoorkust is dicht. O.a. vanwege COVID.  En zeker dicht voor toeristen. Bij de inspectie rit hadden ze destijds niet alle papieren, daar hadden ze nu wel voor gezorgd, maar er werden steeds weer nieuwe eisen gesteld. Geld? Nee ze zijn niet corrupt, wat denken we wel, ze werden bijna boos. Vervolgens Interpol gebeld (organisatie had een vriendje daar en dat bleek een vorige keer ook te werken) en de ambassadeur gebeld, die zou het wel regelen. Inmiddels ging de jongen die de ketting bediende van het hek, weg. Op het hek zat een aanplakbiljet van het Nederlandse rode kruis over COVID.🙈 afijn plan B. Overnachten op de brug voor de grens. Er werden een paar tenten opgezet voor wie daarin wilde slapen, anderen hadden zelf een tent, wij hadden de daktent gelukkig en anderen bleven in hun auto slapen. Er werd bier en brood gebracht, door 1 van de auto’s van de organisatie die wel al aan de andere kant van het hek stond en zo sliepen we in niemandsland. Ook weer spannend. En maar hopen dat het de volgende dag niet zo lang zou duren …