Donderdag 16 november 23

Na een relaxte middag in het hotel en een gezellige avond, zouden we op tijd vertrekken voor een bijzondere route van zo’n 350 km. Paul en Liesbeth hadden problemen met hun dynamo en gingen op weg naar een garage in de stad Maun. Met z’n vieren op pad dus. Al snel verlieten we de hoofdweg en reden een pad op. We kwamen in een prachtig savanne landschap met weidse uitzichten en heel veel vee. Door het stof achter de auto moesten we flink afstand houden van elkaar. Dus zelfstandig navigeren was dus geboden (blind vertrouwen op het stof van je voorganger was niet echt verstandig). De wegen waren af en toe echt heel slecht. Op een gegeven moment zagen we dat de auto voor ons door diepe kuilen reed, Roy wilde dit vermijden en stuurde een ander pad in. Dat liep dood in de bosje. Draaien dus. De auto’s achter ons moesten ook draaien. Dan een andere route. Tussen 2 bosjes door om terug te komen op de route. Even stoppen om alle takken te verwijderen en verder. Maar waar was iedereen nu? Bij een wildhek dan maar wachten. Kwamen er 3 auto’s aan. We snapten er niks van. Bleek dat ze ons kwijt waren geraakt en waren gaan zoeken in de bush. Ze waren zelfs op de auto geklommen om te kijken. 👀.  De huurauto heeft nl geen bakkie, dus we hadden geen radiocontact met de groep. Daarom was ook afgesproken dat wij in het midden zouden rijden.

Even verder kwam de auto van Sjuk en Dieke (die reden voorop) tot stilstand. Grote schrik want ze dachten dat de wielkas was afgebroken. De auto stuurde niet meer. En we stonden echt in the middle of nowhere. En nu? Sjuk en Cees weten alles van auto en Gerard had veel spullen mee. Met behulp van een soort ballon werd de auto opgekrikt. Na veel zoeken bleek het een kapje en een bout te zijn. Dus iedereen die niet kon helpen liep de weg terug om te kijken of we toevallig die bout zouden vinden. Uiteindelijk zijn Roy en ik weer helemaal naar het hek terug gereden om langzaam te zoeken. Geen resultaat echter. Toen bedacht Sjuk dat hij extra schokdempers bij zich had en heeft daar een bout vanaf gehaald. Uiteindelijk na zo’n 2 uur konden we weer op pad. De auto reed weer! Pff. 

Dit stond er in het roadbook: “Vandaag een mooie avontuurlijke dag. De route is zo uitgezet dat je de Makgadikga-di-zoutpannen oversteekt. Een uitdagende route in de absolute middle of nowhere.

Vroeg op pad gaan is een vereiste. Ga ook zeker samen rijden, het gebied dat jullie doorkruisen is zeer afgelegen en het is fijn om elkaar te kunnen helpen als dit nodig is”. Hoe waar dus. 

We reden vervolgens door het Makgadikgadi National Park. Heel speciaal !dit staat erover vermeldt : The Makgadikgadi Pans National Park and the Nxai Pan National Park are situated on the western border of the large Makgadikgadi salt pans, south east of the Okavango Delta.  The Makgadikgadi Pans are one of the biggest salt pans worldwide. They are formed by two large and thousands of small pans with an area of more than 8400 km². The complete area of pan systems covers an area of more than 16000 km².

The formation of the salt pans started with the evaporation of a huge inland lake in central Botswana, which covered an area of about 60000 km². As a result of plate tectonics, the feeding rivers were cut off.  As Makgadikgadi forms the lowest point, salt concentrated here and formed layers up to five metre deep.

Due to the absence of water the area of the national park has never been inhabited. 

We reden door desolaat gebied van zoutvlaktes. Ongelofelijk. En gevaarlijk rijden, je moet op het spoor blijven. Het is net als het suiker laagje op de crème brûlée. Je zakt zo door het zout. Dan zuigt je chassis zich vast aan het oppervlak en je wielen spinnen. Daarom moesten we ook samen rijden om eventueel een auto er uit te kunnen lieren. Hele afstand afgelegd door deze pans. Het ging eigenlijk heel makkelijk, de grond was redelijk stevig. Op enkele plaatsen hebben sommige gedrift met de auto.  

Verderop reden we weer in de savanne maar de route is moeilijk en op een gegeven moment was er geen geen weg. Dus moesten we dwars door het landschap onze weg zoeken naar de route. Heel bijzonder om zo te rijden. Natuurlijk was prachtig maar geen beest gezien de hele middag. Om een uur of 5 bleek het hek dicht om naar het hotel te rijden. Er zat een slot op, alternatief 200 km terug en omrijden. Maar je wilt niet in het donker rijden! Uiteindelijk bleek het hotel waar Paul en Liesbeth zaten in de stad voldoende plaats te hebben en is er besloten om naar Maun te gaan via de hoofdweg met asfalt. Dat scheelt vrijdag ook nog eens 200 km voor de volgende trip. Bij schemer doorgereden met ontzettend veel olifanten bij waterputten langs de weg. En 1 grote struisvogel. Al met al hele lange dag met weer bijzondere landschappen en is alles weer met een wijntje bij het diner gezellig besproken.