7 oktober- Democratische republiek Congo

8 oktober 2022 - Pointe-Noire, Congo-Brazzaville

Ik loop een dagje achter maar de dagen zijn lang en heb niet overal internet. Gisteren een bijzondere dag. Eerst in kolonne naar de Frans met de democratische republiek Congo. Een kleine grensovergang,  maar het heeft zo’n 3,5 uur geduurd. Het is voornamelijk wachten. Op een gegeven moment moet je 1 voor 1 naar een loket. Je naam opschrijven, handtekening en je temperatuur wordt gemeten. Dan weer wachten. Het krioelt er van de mensen die heen en weer de grens overlopen. Uiteindelijk mag je rijden. Tot de volgende poort en weer wachten. Beambten maken foto’s van je auto, waarom?  En schrijven je kenteken op een briefje. Dat wordt diverse keren herhaald door diverse ambtenaren. Dan komt er een ambtenaar die langs loopt, je aankijkt en knikt. En door naar de volgende poort. Het houdt een mens bezig. We kwamen om 8:45 u aan en uiteindelijk reden we om 12:00 u de DRC binnen. Heel veel verkeer, hutjes winkeltjes , industrie (vrouwen zitten stenen te hakken en verkopen het voor cement) brommers en mensen ongelofelijk. Na 2 km een tolbrug. Dollars of lokale valuta. Dat laatste hadden we dus niet. $20 dan, zo was het goed zei hij. Niet dus. Ik ga geen $20 betalen voor een brug. Dus bleef staan bij de tolpoort. Uiteindelijk geld terug en gratis de bus over, wel met een ticket. Gelukkig want aan het einde van de brug had je die weer nodig. 12:30 u eindelijk op pad. Opvallend: vegetatie wordt tropischer (palmbomen, bananenbomen, prachtig bamboe). Het is 27grC en bewolkt. De wegen zijn prima (asfalt en geen kuilen) en afwateringskanalen langs de weg. Wel is het hier nog armer en schameler en komen we onderweg ontzettend veel begraafplaatsen tegen. Scholieren dragen een uniform en bijna iedereen zwaait. Maar ook jonge mannen die heel boos kijken. Sommige jeugd en alle politieposten die we voorbijkomen salueren naast ons. Roy salueert terug, maar heeft eigenlijk geen idee hoe dat moet. We lachen maar vriendelijk en bedanken ze.  De auto’s die hier rijden zijn ongelofelijk oud en beschadigd, maar ‘rijden’ nog. Ook op de wegen die wij rijden. De auto’s worden overal voor gebruikt. Alles gaat op het dak en ik heb nog nooit zoveel mensen in 1 auto gezien. Rustig met 13-14 man. Alleen voorin zitten er al 4 (zelfs links van de bestuurder!). Hoe die man kon rijden begrijp ik nog niet, dan achterin en klep open daar zitten er ook 4 of 5 en soms op het dak. Busjes zijn nog erger!  Na 200 vlotte km onverhard naar de grens met Angola. Daar waren we om 16:00 u. Na wat wachten, met z’n 6 kwamen ze allemaal ons kenteken op een papiertje schrijven en moesten we samen met ons kenteken op de foto. Dat zou de procedure versnellen. Eenmaal door de grens met de DRC. Ging het hek achter ons dicht (tot morgenochtend). Het hek van Angola was nog dicht… zouden we hier moeten overnachten?  Uiteindelijk ging het hek open en mochten we door. Weer Angola binnen. Cabinda is een enclave van Angola. Bijna weer in het donker aangekomen in het hotel. Dat is eng rijden, veel auto’s hebben geen verlichting, scooters zeker niet en er staan veel wrakken naast de weg. Dus erg oppassen.

Foto’s

3 Reacties

  1. Saskia:
    8 oktober 2022
    Wauw wat een verhaal. Dat is pas echt een avontuur. En zoveel mensen in 1 auto. Ondenkbaar bij ons.
  2. Corstiaan:
    9 oktober 2022
    Een totaal andere wereld, en weer even het besef hoe goed we het eigenlijk hebben. Mooi en goed om te lezen. Dank jullie wel voor de mooie verhalen.
  3. Greg Kearney:
    15 oktober 2022
    So very interesting the effort to get through the different areas.
    Yes, the realization of the conditions of their life compared to ours. You are having an incredible
    journey and experience. Thanks again for your narrative and pictures